Podanie

Gość

Do komnaty wkroczyła mała, zakapturzona postać
Witajcie.
Opowiem wam historię.
Pewna mała dziewczynka żyła na Wyspie Głosów. Jej matka była kapłanką w lokalnej świątyni Einhasad, a ojciec bosmanem na jednej z łajb pływających do Rune. Statek, na którym pływał jej ojciec nie wrócił, a ze względu na pogarszający się klimat, zaprzestano rejsów do Rune.
Dziewczynka długo nalegała, aż matka dała jej swoje błogosławieństwo i pozwoliła wyruszyć na Kontynent. Po dopłynięciu do Gludin nie szło jej dobrze. Ktoś ja okradł i pozostawił bez grosza przy duszy. Załamana i zrezygnowana przestąpiła przez próg Gludińskiej świątyni Einhasad i rozpoczęła modlitwę, której dawno temu nauczył jej ojciec, a która miała pomóc odnaleźć żeglarzom drogę we mgle. Po dłuższej chwili podszedł do niej kapłan i spytał się, czy nie chciałaby zostać kapłanką Einhasad. Ona z początku odmówiła i próbowała działać na własną rękę, ale po kolejnych porażkach zrozumiała, że samotnie nic nie zdziała. Wróciła do Gludin i odnalazła owego kapłana. Gdy została wyświęcona na kapłankę wyruszyła w świat, by kontynuować swą podróż. Wędrowała samotnie, aż pewnego dnia, przy moście na drodze z Gludio do Dion ujrzała kilku śmiałków blokujących przejście mostem szczuroludziom. Śmiałkowie owi mieli na swoich tunikach i zbrojach czerwony krzyż na czarnym tle. Nie zastanawiając się długo użyła swoich mocy zesłanych przez Einhasad by wspomóc śmiałków. Wspólnymi siłami udało im się odeprzeć szczuroludzi. Kapłanka spytała się po potyczce, czy mogłaby podążać razem z nimi.
I tak wstąpiła w szeregi Bractwa Delcorian. W bractwie owym nauczyła się o równowadze świata i odkryła, jak używać nie tylko uzdrawiających mocy Einhasad, ale także niszczącej potęgi Gran Kaina. Po wielu wyprawach, zaprzestała kontaktów z bractwem, by poznać wierzenia innych ras zamieszkujących Aden i Elmore. Ze zdobytą wiedza powróciła do bractwa i zaczęła piastować urząd biskupa Heine. Niestety, ideały Bractwa Delcorian nie były takie, jakie by prowokowały nowych śmiałków do przystąpienia do zakonu. Na posterunku pozostało jedynie kilku wiernych ideałom. Nie miało to jednak sensu i bractwo zostało rozwiązane aż do czasu, kiedy znów będzie potrzebne.
Podczas swej podróży po świecie doskonaliła swe zdolności uzdrawiające, ale również gawędziarskie, bo podczas długich nocy na Polach Szeptów trzeba było przy płomieniach ogniska historię jakąś opowiedzieć, a tych ona zna dużo.
Gdy wędrowała po tym świecie, widziała wielu śmiałków, a każdy inny herb na sercu nosił. Obserwowała ich i zapamiętywała tych, którzy godnie postępowali. A że z godłem Mjolnira na i w sercu wielu tak czyniło, postanowiła zostać jednym z nich.
Co też uczyniła. Spędziła wiele czasu służąc pod znakiem Mjolniru. Wiele wspaniałych lat. Zdobyła wspaniałych towarzyszy.
Ale pewne wydarzenia spowodowały, iż zwątpiła. Zwątpiła w swoją Panią i odeszła poszukiwać jakiegokolwiek sensu w tym, co czyni. Wędrowała po świecie tym i innych. Poznała wielu bogów, ale żaden nie był tym, czego poszukiwała. Zrozumiała, że musi być jeszcze jakiś twór, czy to bóg, czy nie bóg, ale musi być coś, co jej da cel, do którego będzie dążyć. Znowu obeszła wiele światów, aż wreszcie zrozumiała.
Sensem i celem samym w sobie jest, był i będzie Mjolnir.

Lian pauo

Zaraz w ueba zarobisz, że piszesz jakieś podania zamiast odrazu się zgłosić do jakiego strysmana Wink

Liaanek

Sprawa jest zamknięta Wink