Vendria

Nasze cienie skrzyżowały się już na adeńskich ścieżkach, pora więc bym wspomniał na osobę tej krzykliwej Wiedźmy (i nie traktuj Pani słów mych nazbyt ostro, jako iż ja sam otaczam się wyjącym do nieprzyzwoitych godzin nocnych towarzystwem). Razem założymy tu orkiestrę, a i modę jak przypuszczam wrócisz na magiczne kapelusze co i tradycji naszej przyda krztę wartości.

Mrugnął wszystkimi pięcioma parami swych oczu po czym dosiadł się do trunku.

Się łap we świecie Aden oficera. Sligh na ten przykład... nie powiem Jerrcia, bo przecież oficerem nie jestem, ale jak szepniesz, zaradzimy.

Vorim jak zwykle, jak to miał w zwyczaju siedział w koncie, w głębokim mroku gdzieś miedzy piecem a pajęczynami i ich właścicielami, z dala od okna, mając niemal całą karczmę na widoku drzemał czy też nasłuchiwał gwaru siedząc z zamkniętymi oczami wygodnie oparty o ścianę.
Na podniesiony głos Vendiry otworzył lekko oczy, popatrzył jak nieznana mu mroczna elfak robiła awanturę gospodarzowi, patrzał krótką chwile po czym zamknął oczy. Jeśli by kto popatrzył w mrok i był w stanie dostrzec jego twarz dostrzegł by po chwili niewielki uśmieszek