Ogniem naznaczony

<krzątał się długo uliczkami miasta portowego. Od karczmy do karczmy pysk nieustannie zalewając czym się tylko dało. Unikał jednego tylko miejsca… kraśowego interesu gdzie prowadzono wszelakie interesy. Niektóre powszechnie znane jak trzymanie gratów, depozyt zarządzanie dobytkie licznych bywalców maista portowego, inne już mniej oficjalne lecz dobrze znane wszelakiej Chobocie miasta owego… lichwa, gra w kości i przede wszystkim handel bimbrem wszelakim za plecami strażników jak i namiestnika zamku miasta portowego. Jednak nie brudne interesy odpychały go od grajdołka brodaczy. Na dnie kufra spoczywającego pod setkami innych, bardziej bogatej, zamożniejszej, cnotliwej i okrzesanej gawiedzi tego świata spoczywał rynsztunek wojaka sędziwego. Bał się widoku wyszczerbionego ostrza, które nie raz łeb wrogowi ścięło, płyty białej już tak naznaczonej przez bitki, że sam płatnerz Elmore mógłby świetności nie przywrócić. Cóż może bardziej mieszać w głowie niż wspomnienia te dobre… wspomnienia chwaly, wspólnych bitek, czasami i porażek mniej lub bardziej spektakularnych, ale zawsze wspólnych ze zgrają nie mniejszych szaleńców czy pijoków. Pewne jest to, że tak jak w karczmie bimbru nie zabraknie, tak i nie zapomni, że gdzieś tam miał swoje miejsce. Nie zawsze wygodne, spokojne czy pasujące do reszty, ale zawsze własne. Zmarszczył brew, mruknął coś w języku Ognistego i cisnął kuflem o ścianę. Karczmarz zerwał się zza lady z obuchem w łapie… -Który to?! Podniósł się ork pod sufit na 15 łokci bity. Karczmarz wbełkotał pod nosem… - Znam ja te plugawe prymitywy. Lepiej dać im spokój. Wojak udał się w stronę magazynu miasta portowego gdzie Krasie grajdołek mieli. Brodacz gdzieś w głębi magazynu spisywał stan dobytku gromadzonego od zeszłej zimy. Wszedł wojak do magazynu stanowczym tonem rzekł do Krasia… - Masz coś mojego. Ten zlękł się okrutnie. Zdołał tylko wydukać… -Panie skąd mogłem wiedzieć, że mieszają ten bimber z wodą… Wojak wyszczerzył kły i sięgnął do sakwy. Rzucił pod nogi Krasia dwie złote monety. – Dawaj mój kufer! Magazynier mimo słusznej postury targał kufer z końca magazynu jakby miał zaraz paść na pysk. – Ciężki psia mać, pewnie jakie skarby skrywa… Ork nic mu nie odpowiedział, tylko uśmiechnął się chytrze pod nosem. Energicznym ruchem zerwał nieco już pordzewiałą kłóde. Na wierzchu leżał złożony na cztery części sztandar ognistą nicią szyty – sztandar GhashAngath. Ork delikatnie odłożył go na bok. Pod spodem leżała cała masa żelastwa. Pobrał to co lepsze aby prezencja była godniejsza, wszak nie przystoi aby oroka w szmatach wracał. Udał się do siedzimy owych „niemniejszych szaleńców i pijaków”>

- Czołem Mjolniry! Oto wracam mimo, że wracać nie miałem. Śmiało wkraczam w wasze progi bo mam nadzieje wracać do swoich. Trochę czasu minęło, zapewne wiele się zmieniło… Ja też młodszy nie jestem, czy też piękniejszy. <zaśmiał się głośno> Chciałbym znowu nosić herb ino nie wiem jak tu wrócić… czy jako żółtodziób próby przechodzić, czy jak swój wojak (wszak ino absencje miałem od tych krain). Aby kto się nie pomylił… nie wracam na kolanach. Rynsztunek mam godny, grosz też się znajdzie. Wielu mnie kusiło abym ich sztandary nosił. Od jednej do drugiej strony konfliktu… Psia kość… skoro mam wrócić dlaczego nie do swoich?

Zohran

Ale ostaniesz na dłużej? - elfka zadziornie spytała orka.

O Shilen... Ducha widze!

Czekałem, czekałem, aż się doczekałem. ZA.

pewnie ze ZA

nie ma innej opcji - ZA

jasne że ZA!

You Don't mess with the Zohrun Wink

Pyno zy Zo!

Jo pauo.

ZA! (jak flaszke postawi)

Ne ma opcji, za. Smile

A ja nie wiem czy znam, to się nie wypowiadam. ^^

Maevka ja to bym chciał na dłużej (wyszczerzył kły)

Salve! Pamiętam Cię jeszcze, a jak! Pewnie, że za Smile

Już nie filozuj podaniem i nie szpań, że papiek mosz Smile

Jo!